Η αγωνία του δρομολογίου

Ξυπνούν πρωί, γύρω στις πέντε. Αν έχει κρύο, βροχή ή ζέστη δεν ενδιαφέρει και πολύ. Έτσι κι αλλιώς, η διαδρομή της μέρας τούς είναι γνωστή. Χωρίς να έχουν φάει τίποτα, φτάνουν στη στάση του λεωφορείου περιμένοντας. Ανάλογα με τις διαθέσεις της μηχανής, των παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων, των φαναριών που λειτουργούν όποτε κάνουν κέφι ή των απεργιών που αποφασίστηκαν την περασμένη νύχτα, θα δείξει πόσο θ’ αργήσει το λεωφορείο. Και τι θα γίνει αν το περίπτερο είναι κλειστό και δεν βρουν εισιτήριο; Ή θα γίνουν λαθρεπιβάτες, διακινδυνεύοντας το μεροκάματο ή θα περιμένουν ή θα δανειστούν από κάποιον συμπάσχοντα που έτυχε να έχει παραπανίσιο εισιτήριο. Η Πολιτεία, που πάντα «φροντίζει» αυτούς που έχουν ανάγκη, έχει εκδώσει κάρτες πολλών διαδρομών, για να έχει εξασφαλισμένη πελατεία. Αλλιώς, μαλάκα, περίμενε.
Με τα χίλια ζόρια το λεωφορείο εμφανίζεται γεμάτο, όπως πάντα, και πρέπει να γίνει αγώνας για να επιβιβαστούν. Αν το χάσουν, τη βάψανε. Αν αργήσουν στη δουλειά θ’ αρχίσουν οι γρίνιες των ρουφιάνων των αφεντικών αλλά και άλλων «συναδέλφων». Με το σπαθί της απόλυσης στο κεφάλι τους ξεκινούν τη δουλειά τους. Μπορεί να είναι εργάτες σε εργοστάσιο, μπορεί πωλητές σε εμπορικά καταστήματα, κλητήρες, χτίστες, υπάλληλοι των σύγχρονων ανωνύμων εταιρειών ή οτιδήποτε άλλο που να μην έχει σχέση με το Δημόσιο. Όλοι αυτοί ξέρουν ότι θα σκάσουν στη δουλειά με εξαντλητικά ωράρια, την ίδια στιγμή που κάποιοι από τους δημόσιους λειτουργούς αποφάσισαν να μην πάνε στη δουλειά γιατί βαρυστομάχιασαν το προηγούμενο βράδυ. Δυστυχώς, όλοι οι εργατικοί νόμοι αυτής της χώρας γίνονται με γνώμονα την εκλογική πελατεία. Δεν εξηγείται διαφορετικά, γιατί σπάνια τιμωρείται κάποιος στο Δημόσιο. Βρε, κλέβει, ο ένας, παίρνει μίζες ο άλλος, ποτέ δεν γίνεται τίποτα. Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ένας φουκαράς που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να συμπληρώσει τριάντα πέντε χρόνια εργασίας, ενώ στο Δημόσιο πολλές φορές τα είκοσι πέντε χρόνια είναι υπεραρκετά. Δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι οι υπάλληλοι του Δημοσίου είναι κακοί, ίσα-ίσα που αυτοί γίνονται όμηροι των κάθε πολιτικών συμφερόντων και υποφέρουν γνωρίζοντας τι γίνεται στους κύκλους των υψηλά ιστάμενων.
Το λεωφορείο φτάνει επιτέλους στο προορισμό του. Κατεβαίνουν οι άνθρωποι για ν’ αρχίσουν τον καθημερινό τους αγώνα. Μου φαίνεται ότι όλοι έχουν το ίδιο πρόσωπο. Βασανισμένο, χλωμό και θλιμμένο. Κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε γι’ αυτούς, κι ας είναι οι άγνωστοι ήρωες της διπλανής πόρτας.

Μότο: Δυστυχώς, όλοι οι εργατικοί νόμοι αυτής της χώρας γίνονται με γνώμονα την εκλογική πελατεία.
Γράφει ο Μάνος Ξυδούς για το pastoport